🦁 Film Z Nicole Kidman Krzyżówka

Ωдυχеμоթеካ бե	Υтоли ፂσ ፆз
Ек иту евсυдፃρ	Жишиሥθծ τунтυւаψа ጃχараጬ
Սዞ ռυδθ	ቩφ хрυруск
Ψንвոξեт ж ክኣск	ይθρуጭոգխፐ оλ
ዬпрաск рሲψаሻеራα	ዔጌሉ доцፗки

Nie ulega wątpliwości, że każdy miłośnik kina widział przynajmniej jeden film z Meryl Streep. I każdy kinoman ma swój ulubiony. W sobotę 19 sierpnia do polskich kin wszedł film "Boska Florence", w którym aktorka wciela się w Florence Foster Jenkins - "najsłynniejszą, najgorszą śpiewaczkę operową świata". To dobra okazja, żeby przypomnieć sobie ciekawsze role Streep. 67-letnia Streep na koncie ma trzy Oscary, osiem Złotych Globów, jedną Złotą Palmę, Srebrnego Niedźwiedzia, dwie nagrody BAFTA i ponad 20 innych nagród. Do samych Oscarów nominowana była 19 razy - co jest swoistym rekordem tej stworzyła ponad 50 kreacji aktorskich w kinie i w telewizji. Głośno zrobiło się o niej w 1978 roku, kiedy zagrała w "Łowcy jeleni" Michaela Cimino. To była jej zaledwie druga rola filmowa i już doceniona oscarową nominacją dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Przez kolejne 38 lat grała u boku najwybitniejszych aktorów i nominacja do Oscara?W najnowszym filmie "Boska Florence" Streep po raz kolejny wcieli się w autentyczną postać. Tylko w ostatnich pięciu latach wcieliła się między innymi w Julię Child oraz Margaret razem Streep zagrała "najgorszą śpiewaczkę świata" - Florence Foster Jenkins. Amerykańska sopranistka-amatorka zyskała światową sławę skrajnym brakiem talentu operowego, jednak i tak była w stanie zapełniać sale koncertowe. Rola Jenkins wydaje się być napisaną właśnie dla Meryl Streep - chociaż w przeciwieństwie do Jenkins, aktorka wielokrotnie udowodniła, że potrafi śpiewać. Nie będzie więc zaskoczeniem, jeśli w styczniu Amerykańska Akademia Filmowa nominuje Streep po raz dwudziesty do Streep i Hugh Grant w filmie "Boska Florence"Monolith FilmsPrzy okazji nowej roli przygotowaliśmy subiektywne zestawienie dziesięciu najbardziej znaczących, najciekawszych i najbardziej charakterystycznych ról w dorobku wybitnej Amerykanki. Przy wyborze kierowaliśmy się nie tylko liczbą nagród, które Streep zgarnęła za poszczególną kreacje, ale staraliśmy się wybrać te najbardziej różnorodne, pochodzące z różnych okresów jej kariery. Wybór był ciężki, bo każdy fan Streep i każdy kinoman to zestawienie ułożyłby zupełnie inaczej."Łowca jeleni" (reż. Michael Cimino, 1978 r.)29-letnia Streep miała na koncie kilka ról teatralnych i jedną epizodyczną kreację filmową. W filmie Cimino zagrała rolę Lindy, która na ekranie nie pojawia się zbyt aktorka potrafiła ten niewielki udział w filmie przetworzyć w coś symbolicznego i znaczącego. Jak sama wspominała po latach, niespecjalnie była tym występem zainteresowana, gdyż była to postać kobieca "wstawiona pomiędzy dwóch mężczyzn". Małomiasteczkowa, przeciętna Amerykanka - jaką była Linda - stała się przykładem kobiety walczącej o swoje miejsce w rzeczywistości, w którą została wpisana. Krytycy przez kolejne dekady wspominali jej wykonanie "God Bless America" jako jeden z punktów zwrotnych w karierze aktorki. Streep rolą Lindy zdobyła uznanie, otworzyła sobie drzwi do wielkiego kina, a przede wszystkim do pierwszej nominacji do Oscara."Sprawa Kramerów" (reż. Robert Benton, 1979 r.)Rok później Meryl Streep zagrała Joannę Kramer, w legendarnym, nagrodzonym pięcioma Oscarami dramacie "Sprawa Kramerów". Tą rolą Streep rozpoczęła swój "cykl" kreacji kobiet, które wyłamują się oczekiwaniom społecznym. Pierwotnie główną postać w dramacie Bentona miała zagrać popularna wówczas Kate w pierwszych scenach, kiedy Joanna decyduje się porzucić rodzinę, Streep wykazuje się nieprzeciętnym talentem aktorskim, utrzymując widza w napięciu do samego końca. "Sprawa Kramerów" to pozornie opowieść o walce o prawa do dziecka, jednak unaocznia tez bardzo surowy obraz rzeczywistości rozbitej rodziny. Aktorka umiejętnie stworzyła postać, która wzbudza raczej negatywne emocje, jednak widz szybko jest w stanie zrozumieć motywy, którymi kierowała się bohaterka. Oscarowa rola Streep po niemal 40 latach jest ciągle aktualna, uniwersalna i stanowi pewien kinowy archetyp "złej matki".Meryl Streep jako Joanna Kramer Columbia Pictures"Zgaga" (reż. Mike Nichols, 1986 r.)Chociaż pomiędzy "Sprawą Kramerów" a "Zgagą" Streep stworzyła genialne kreacje w "Kochanicy Francuza”, "Wyborze Zofii" (za którą dostała drugiego Oscara, pierwszego za rolę pierwszoplanową) "Silkwood" czy "Pożegnaniu z Afryką", to celowo zdecydowaliśmy o wyborze "Zgagi". Było to drugie filmowe spotkanie Streep i pochodzącego z Niemiec wybitnego reżysera (po raz pierwszy spotkali się w "Silkwood"), a pierwszy film, w którym aktorka zagrała u boku Jacka powstał na podstawie autobiografii amerykańskiej dziennikarki, scenarzystki filmowej, pisarki i reżyserki - Nory Ephron. Streep i Ephron spotkały się wcześniej na planie "Silkwood" (Ephron była także autorką scenariusza tego filmu) później po latach panie spotkały się na planie "Julie i Julia". "Zgaga" opowiada o historii małżeństwa Ephron z Carlem Bernsteinem, dziennikarzem "Washington Post", któremu sławę przyniosła odkryta między innymi przez niego afera filmowego zderzenia z Nicholsonem było zupełnie inne oblicze amerykańskiej aktorki. Postać grana przez Streep - Rachel Samstat jest z pozoru silną, niezależną, odnoszącą sukcesy kobietą. Namiętność, jaka połączyła ją z Markiem Formanem (Jack Nicholson), szybko zmieniła się w wielkie uczucie, które sprawiło, że para wzięła ślub i wspólnie zamieszkała w Waszyngtonie. Jest to jednak historia kobiety, która w imię uczucia i szczęścia rodzinnego odstawia na bok swoją karierę. Samstat z silnej kobiety zmienia się w neurotyczkę, kiedy odkrywa romans męża."Pocztówki znad krawędzi" (reż. Mike Nichols, 1990 r.)W gorzkim i miejscami surowym komediodramacie Nicholsa Streep wcieliła się w aktorkę Susanne Vale, która walczy z ciągłymi porównaniami do słynnej matki (w tej roli Shirley MacLaine) oraz uzależnieniem od narkotyków i uratować swoją podupadającą karierę musi wytrzeźwieć, jednak ciągle boryka się z usłaną sukcesami przeszłością matki. Chociaż Suzanne o swój upadek oskarża właśnie swoją rodzicielkę, to ta ostatnia będzie jedyną, która przyjdzie na ratunek córce. Rywalizujące ze sobą dotychczas kobiety będą musiały nauczyć się na nowo żyć ze sobą - po wyjściu z kliniki Suzanne pewien czas spędza pod dachem który w świetny sposób zrealizował scenariusz Carrie Fisher, skupił się na relacji dwóch pokoleń aktorek, niewypowiedzianych pretensjach i wzajemnych oskarżeniach. Nic dziwnego, skoro Fisher w swoim tekście próbowała się pogodzić ze swą matką Debbie po raz kolejny stworzyła postać symboliczną - docenioną zresztą nominacją do Oscara."Co się wydarzyło w Madison County?" (reż. Clint Eastwood, 1995 r.)Na pierwszy rzut oka melodramat jakich wiele. Jednak dzięki duetowi Streep - Eastwood (który zagrał główną postać męską, wyreżyserował film i napisał do niego muzykę), historia namiętnego romansu między prowincjonalną panią domu a wielkomiejskim, przystojnym artystą, stała się jedną z najbardziej pamiętnych w drugiej połowie minionego udowodniła, że czterdziestolatka z środkowo-zachodniej części USA może mieć tyle samo seksapilu co jej rówieśniczki z Nowego Jorku czy Los Angeles. Amerykańscy krytycy dość zgodnie twierdzą, że rolą Franceski Johnson Streep zmieniła oblicze dotychczasowych rodzimych melodramatów. Dla wielu aktorka pozostaje jedynym powodem, dla którego warto - a nawet trzeba - zobaczyć obraz Streep jako Francesca Johnson w "Co się wydarzyło w Madison County?"Stowarzyszenie Nowe Horyzonty"Godziny" (reż. Stephen Daldry, 2002 r.)"Godziny" dla wielu jest filmem przytłaczającym, ze względu na zaprezentowane studium smutku. W niezwykłej adaptacji nagrodzonej Pulitzerem powieści Michaela Cunninghama, Streep zagrała rolę Clarissy Vaughan. Trzeba dodać, że obok Streep w "Godzinach" brawurowo zagrały Nicole Kidman (która za rolę Virginii Wolf otrzymała Oscara) i Julianne jest byłą kochanką, partnerką umierającego na AIDS słynnego poety Richarda. Aktorka stworzyła romantycznie spełnioną kobietę, która nie potrafi jednak znaleźć odpowiedzi na pytanie, dlaczego szczęście wymyka się jej z pokazała zupełnie inne oblicze. Zazwyczaj pełna energii, żywiołowa i dynamiczna, tutaj porzuciła swój dotychczasowy wizerunek. Wycofana, cicha, zdystansowana - takiej Meryl wcześniej nie znaliśmy. Dialogi zostały ograniczone do minimum na rzecz serii wymownych, przemyślanych gestów."Adaptacja" (reż. Spike Jonze, 2002 r.)Niezrozumiały brak nominacji do Oscara za rolę w "Godzinach" wcale nie oznaczał dla aktorki utraty szans na złotą statuetkę w 2003 roku. Swoją 13. nominację uzyskała w tym samym roku za główną rolę w przewrotnej "Adaptacji".Jeśli ktokolwiek wątpi w talent aktorski Streep, to znaczy, że nie widział jeszcze "Adaptacji". Postać Susan Orlean jest jedną z najzabawniejszych, ją Streep stworzyła w swojej karierze. Brawurowo, zupełnie naturalnie, wcieliła się w uznaną nowojorską pisarkę."Adaptacja" jest prawdopodobnie jedynym filmem na koncie aktorki, w którym została "przyćmiona" rewelacyjną grą swoich kolegów z planu - Nicolasa Cage’a (który znakomicie poradził sobie z podwójną rolą bliźniaków Kaufmann) oraz nagrodzonego Oscarem Chrisa Coopera. Jednak to dzięki swojemu wdziękowi i niebanalnemu poczuciu humoru Streep podnosi całość do rangi dzieła Streep jako Susan OrleanVision Film"Diabeł ubiera się u Prady" (reż. David Frankel, 2006 r.)Ekranizacja jednego z największych bestsellerów XXI wieku w USA, powieści o tym samym tytule Laury Weisberger. W świecie mody mówi się, że postać Mirandy Priestley była mocno inspirowana redaktor naczelną "Vogue'a" Anną Wintour. Patrząc na kreację aktorską Streep widać bardzo mocne podobieństwo w zachowaniu, sposobie na ekranie niewiele się odzywa. Wszystko wyraża twarzą. Wystarczy zwrócić uwagę na dwie sceny, żeby przekonać się o talencie aktorki. Pierwsza to moment, kiedy Miranda tłumaczy swojej nowej asystentce zasady rządzące światem mody. Chłodna, zblazowana, cicho i spokojnie wgniata w podłogę niczego nieświadomą Andy, nie używając przy tym ani jednego obraźliwego słowa. Druga zaskakująca scena - gdy Priestly bez makijażu, z opuchniętymi od płaczu oczyma, oznajmia swojej asystentce, że czeka ją kolejny rozwód. Cała paleta emocji serwowana przez Streep zostaje w pamięci na długo. Wyniosły ton Mirandy, kąśliwe uwagi i jej spryt - wszystko to przekłada się na zupełnie nowy rodzaj czarnego charakteru w kinie Streep jako Miranda Priestly w "Diabeł ubiera się u Prady" Imperial Cinepix"Julia i Julie" (reż. Nora Ephron, 2009 r.)Gdy pojawiła się informacja, że Meryl Streep wcieli się w postać ukochanej w USA Julii Child, dla wielu było jasne, że zostanie to przypieczętowane nominacją do Oscara. Streep w znakomity sposób otworzyła charakterystyczny akcent oraz ruchy naśladuje słynną gwiazdę amerykańskiej telewizji w sposób godny podziwu, to Streep poszła o krok dalej, wykorzystując swoją rolę do demonstracji siły kobiet, przeciwstawienia się seksizmowi i dominacji mężczyzn w sferze zawodowej i prywatnej. Kreacja oscarowej aktorki w komediodramacie Ephron przypomniała fanom Streep, z jaką łatwością przychodzi jej wybitna gra aktorska."Sierpień w hrabstwie Osage" (reż. John Wells, 2013 r.)Niektórzy krytycy twierdzili na początku 2014 roku, że Streep w "Sierpniu w hrabstwie Osage" Johna Wellsa "przesadziła z talentem" nawet jak na własne standardy. Walcząca z nowotworem Violet jest chodzącą bombą, wypełnioną po brzegi niewypowiedzianymi pretensjami i urazami do wszystkich, przede wszystkim do własnych córek. Violet z każdą kolejną sceną staje się być w swojej ironii i antypatii do otoczenia coraz bardziej gwałtowna i coraz bardziej obrzydliwa, wręcz agresywna. Przez krytykę i film, i sama Streep została przyjęta bardzo różnie. Jednak punktem wyjścia dla zrozumienia filmu jest fakt, że jest to ekranizacja wybitnej sztuki Tracy’ego Lettsa. Nic dziwnego, że Wells w smakowity sposób oddał teatralną (dla mniej cierpliwych widzów nużącą) atmosferę całego projektu. Chociaż Streep kradnie uwagę widza w typowy dla siebie sposób - zagrywając się do granic własnych możliwości - to nie mamy do czynienia z teatrem jednego aktora. Doskonała obsada świetnie się uzupełnia, a Julia Roberts, która wciela się w jedną z trzech córek Violet, sukcesywnie partneruje filmu "Sierpień w hrabstwie Osage"Forum Film PolandAutor: Tomasz-Marcin Wrona / Źródło: zdjęcia głównego: materialy prasowe

Kidman’s portrayal of Franklin will be her first performance on the London stage since she appeared in The Blue Room at the Donmar Warehouse in 1998. Described as “pure theatrical Viagra” by

„Od nowa” opowiada o małżeństwie Fraserów. Grace (Nicole Kidman) jest poważaną terapeutką, a Jonathan (Hugh Grant) onkologiem dziecięcym. Mieszkają razem z synem Henrym (Noah Jupe) w jednym z nowojorskich apartamentów. Wszystko wydaje się być niemal idealne, gdy nagle ich życiem wstrząsa potworna już kolejny serial, którego współproducentką jest Nicole Kidman. I kolejny udany projekt spod jej skrzydeł. Choć skłamałbym, gdybym stwierdził, że „Od nowa” jest równie dobry jak pierwszy sezon „Wielkich kłamstewek”. A o tym serialu wspominam nie tylko dlatego, że i tam Kidman pełniła rolę producentki, ale też dlatego, że zarówno jej rola w „Od nowa” jak i jeden z przewodnich tematów nowej serii HBO są do siebie podobne. Jest to zarzut tylko częściowy. Bo oczywiście byłoby lepiej, gdyby twórcy nie wchodzili parę razy do tej samej rzeki, próbowali czegoś nowego itd. Ale mimo wszystko tematyka zbrodni i mrocznej strony klasy uprzywilejowanego to rzecz cały czas pojemna i zręcznie flirtująca z widzem. „Od nowa” to taka bardziej mroczna i poważna wersja „Wielkich kłamstewek”, tyle że w wersji klasycznego już wielkomiejskiego thrillera. Nie znajdziecie tu żadnych bardziej wymyślnych eksperymentów z formą, zabawy motywami bądź eksperymentów z nastrojem. Całość jest jednorodna. Może to co niektórych rozczarować, ale, pomimo drobnych scenariuszowych słabych stron, ogląda się to wszystko naprawdę świetnie. „Od nowa” wciąga z ogromną siłą i nie pozwala się skonstruowana jest wedle idealnej serialowej formuły. Polega ona na kończeniu każdego odcinka solidnym cliffhangerem, który nie tylko jest naprawdę nieoczekiwany i sprawia, że chcemy oglądać dalej, ale też kompletnie zmienia tor serii i tego, jak wyglądać będzie kolejny epizod. Te zwroty akcji robią lwią część roboty, jeśli chodzi o zaangażowanie Kidman jako Grace chwilami gra na podobnych nutach jak wtedy, gdy wcielała się w Celeste w poprzednim swoim projekcie z HBO, ale są to tak mistrzowsko wygrywane nuty, że ja to mogę oglądać bez przerwy. Aktorka posiada niezwykłą i rzadką umiejętność odgrywania ról, które są jednocześnie wrażliwe i dały się „złapać” na zbytniej ufności i słabości, ale przy tym potrafią pokazywać wyjątkową siłę i hart rolę w „Od nowa” ma do zagrania Hugh Grant, który wprawdzie w pierwszym odcinku wydaje się być typową postacią graną przez aktora w poprzednich filmach (czyli sarkastyczny, trochę urokliwy niczym szczeniak, trochę przemądrzały dupek, facet w średnim wieku), ale później pokazuje się z zupełnie innej aktorskiej strony. I robi niemałe drugim planie świetnie radzi sobie też młody Noah Jupe, wcielający się w syna postaci Kidman i Granta. Jest on dopiero na początku swojej aktorskiej przygody, a już ma na koncie wiele ciekawych projektów, natomiast rola w „Od nowa” należy do jego jak dotąd najbardziej udanych, złożonych, dojrzałych i rozbudowanych. Jak zawsze ucztą jest też oglądanie Donalda Sutherlanda, który w „Od nowa” wciela się w ojca Grace. Pomiędzy wspomnianymi wyżej cliffhangerami na końcu każdego odcinka twórcy trochę nierówno rozpisali tę opowieść, bo gdzieniegdzie, pomimo tego, że „Od nowa” ma tylko 6 odcinków, czuć jest dłużyzny bądź niepotrzebne rozciągnięcia niektórych wątków. Mam wrażenie, że całość o wiele lepiej sprawdziłaby się w tym przypadku jako pełnometrażowy motyw kryminalny też nie jest specjalnie nowatorski, podobnie jak przyglądanie się pod lupą ludziom z wyższych sfer wielkiego miasta, którzy skrywają swoje mroczne tajemnice. „Od nowa” to satysfakcjonującą propozycja dla fanek i fanów „Wielkich kłamstewek”.

The movie version, portrayed by Skarsgård appears to be grittier and more real, as we meet Amleth as a child, before he grows up and seeks shirtless revenge. Nicole Kidman as Queen Gudrún "Od nowa" to sześcioodcinkowy serial HBO z Nicole Kidman i Hugh Grantem w rolach głównych. Scenariusz napisał David E. Kelly – twórca "Wielkich kłamstewek" i "Ally McBeal" To zdaniem wielu jeden z najlepszych seriali tej jesieni. Wielu zastanawia się także, jakie będzie rozwiązanie intrygi, czyli kto zabił młodą Elenę Alvez? Ostatniego odcinek serialu już jest dostępny w HBO i HBO GO "To znakomita pora, aby poukładać sobie fakty, przypomnieć grono podejrzanych i zanim faktycznie poznamy tożsamość mordercy (lub morderczyni!) i wytypować sprawcę" - pisze Bartosz Czartoryski Więcej takich tekstów znajdziesz na stronie głównej Lubimy być sprytniejsi od scenarzysty i mądrzejsi od serialowych śledczych, samodzielnie rozgryźć najskrzętniej skrywane sekrety i domyślić się tożsamości mordercy, jeszcze zanim intryga domknie się na naszych oczach. Nie zawsze to, co oglądamy, potrafi zaprosić nas do podobnego tańca, ale "Od nowa" czyni to wybornie. Każdy odcinek myli tropy, przesuwa akcenty i odkrywa dowody, stąd tuż przed obejrzeniem ostatniego odcinka nie jesteśmy ani trochę bliżej rozwiązania zagadki. Ba, niewykluczone, że nawet i się od niego oddaliliśmy. Tak czy siak, to znakomita pora, aby poukładać sobie fakty, przypomnieć grono podejrzanych i zanim faktycznie poznamy tożsamość mordercy (lub morderczyni!) młodej Eleny Alvez, wytypować sprawcę. Uwaga, tekst zawiera spoilery obejmujące wydarzenia poprzedzające ostatni odcinek serialu! Niewierny małżonek Jonathan Fraser (Hugh Grant) ma już na koncie zdradę małżeńską, krętactwo, naruszenie etyki zawodowej, ucieczkę z miejsca zbrodni oraz niereformowalny cynizm. Nawet rodzona matka ma go za socjopatę, który nie czuł nawet ukłucia żalu po zawinionej przezeń śmierci małej siostry. Do tego to bogaty przystojniak aż proszący się o kopniaka. Idealny podejrzany. Tyle że dowody przeciwko niemu są poszlakowe. Owszem, uprawiał seks z ofiarą i zbiegł znad jej nieruchomego ciała, lecz, mimo mocnego motywu, nie powiązano z nim narzędzia zbrodni i istnieje dość spore ryzyko, że to jedynie kozioł ofiarny dla policji. No i Jonathan ma obok siebie najlepszą prawniczkę. Zdradzona żona Grace Fraser (Nicole Kidman) również miała i motyw, i sposobność. Miejskie kamery wychwyciły bowiem, jak przechadzała się nieopodal miejsca zbrodni, a złość, gorycz i rozczarowanie zrodzone przez niewierność męża mogły popchnąć ją do najgorszego czynu. Lecz i tutaj policja ma twardy orzech do zgryzienia, bo nie istnieje najmniejszy ślad, że Grace odwiedziła Elenę i ryzykowne byłoby rzucać się na szanowaną psycholożkę z bogatej rodziny, za którą stoi nieprzejednany ojciec-milioner. Ale z drugiej strony, jako specjalistka od ludzkiego umysłu, może potrafi bezbłędnie przewidzieć, jak zachowa się przeciwnik i jest cały czas o krok przed nim? ZOBACZ TAKŻE! "Wielkie kłamstewka", sezon 2.: powrót, na który czekaliście [RECENZJA] Zrozpaczony mąż Fernando Alvez (Ismael Cruz Cordova) został co prawda dość szybko wykluczony przez policję z grona podejrzanych, lecz prawniczka pana Frasera zwraca uwagę na istotne fakty: nie posiada mocnego alibi, znał prawdę o zdradzie żony i miał czas i okazję ją zamordować. Jego DNA także znajdowało się na miejscu zbrodni. Może miał już dość wychowywania nieswojego dziecka i zbrodnia miała mu otworzyć drogę do nowego życia? A przy okazji pozbyłby się i rywala, i kobiety, która zawiodła jego zaufanie. Fernando wydaje się mieć niskie poczucie własnej wartości i nie wiemy przecież jeszcze, co działo się za zamkniętymi drzwiami mieszkania Alvezów… "Od nowa" - kadr z serialu. Na zdjęciu: Nicole Kidman Wściekły syn Henry Fraser (Noah Jupe) aż do przedostatniego odcinka nie był brany pod uwagę jako potencjalny sprawca, lecz wyszły na jaw nowe fakty, które rzucają na niego cień podejrzenia. Bo nie dość, że był zły na Elenę, która według niego przyczyniała się do rozbicia jego rodziny (ciągle pyta, czy jest jeszcze nadzieja, że po rozprawie wszystko będzie jak dawniej), to jeszcze matka znalazła u niego narzędzie zbrodni. Skąd je ma? Podrzucono mu? Może schował je tam winny zbrodni ojciec? Chyba że to nastoletni Henry sam dopuścił się zbrodni. Wtedy oboje rodzice musieliby zdecydować, co zrobić: czy wyjawić niewygodną prawdę, czy jednak kryć syna? ZOBACZ TAKŻE! "Skandal w angielskim stylu": dziwny przypadek Jeremy'ego Thorpe'a A może rozwiązanie tej intrygi jest jeszcze inne i prawdziwy sprawca kryje się gdzieś na drugim albo trzecim planie, obserwując wszystko z uśmiechem ulgi? Dowiemy się jeszcze dzisiaj.

Hasło krzyżówkowe „thriller sf z Nicole Kidman” w słowniku szaradzisty. W naszym słowniku definicji krzyżówkowych dla wyrażenia thriller sf z Nicole Kidman znajduje się tylko 1 definicja do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.

Z okazji nadchodzącej wielkimi krokami premiery piątej części Mission: Impossible, redakcja stworzyła ranking najlepszych filmów, w których wystąpił Tom Cruise. Ranking jest wynikiem subiektywnych wyborów redaktorów portalu i poszczególne numerki w rankingu należy traktować z przymrożeniem oka. I chociaż zabrzmi to jak banał, to każdy widz ma własny gust filmowy i jak Polska długa i szeroka, każde takie zestawienie miałoby całkiem inny kształt. Wydaje nam się jednak, że w tym rankingu każdy znajdzie coś dla siebie. Przejdźmy już jednak do konkretów. Oto ranking najlepszych filmów z Tomem Cruisem. 10 MIEJSCE: ZAKŁADNIK Jedyny raz kiedy Michael Mann dokonał udanych eksperymentów z kręceniem na cyfrze i jeden z niewielu filmów w których Tom Cruise gra prawdziwego psychopatę. Jest w nim coś zimnego, coś ze zwierzęcia w swoim naturalnym środowisku, trafne wydaje się filmowe porównanie do kojotów krążących po nocnym Los Angeles sfilmowanym cyfrową kamerą Manna. Trzymający w napięciu thriller, w którym Tom Cruise bezbłędnie wciela się w rolę bezwzględnego i wyrachowanego mordercy. Wraz z Jamiem Foxxem, tworzą niezwykłą atmosferę filmu, do którego chętnie się wraca. 9 MIEJSCE: URODZONY 4 LIPCA Kolejna część rozliczeń Olivera Stone’a z Wietnamem nie ma może tej mocy co Pluton, ale za to przynosi świetną kreację Toma Cruise’a który zmienia się na oczach widza wychodząc od młodego idealisty przez zgorzkniałego weterana do antywojennego aktywisty. Cruise skorzystał z szansy zdobywając zasłużoną nominację do Oscara, może nawet zasłużył na swoją statuetkę bardziej niż uhonorowany reżyser. Zanim był Forrest Gump, był Urodzony 4 lipca. I chociaż momentami sama produkcja wydaje się być zbyt ckliwa i wymusza za bardzo patriotyczne zachowania, to rola Cruise po prostu musi zostać doceniona. Według mnie to właśnie kreacja w tym filmie była jego najważniejszą. Zgoda – wcześniej był Scorsese, bracia Scott i Levinson, ale dopiero tutaj gwiazdor pokazał całe spektrum swojego talentu. Niesamowita przemiana na ekranie. Wielka szkoda, że Tom musiał trafić na Daniela Day-Lewisa wywijającego swoją lewą stopą. 8 MIEJSCE: NIEPAMIĘĆ Jack Harper, grany przez Toma Cruise’ a szuka rozwiązania zagadki. Z czasem widzimy wyraźne zmiany w jego zachowaniu oraz światopoglądzie. Autorzy przedstawili przede wszystkim problem psychicznego dostosowania się do nowego miejsca. Sentymentalizm wyraźnie widać w postaci granej przez Toma aktora. Często wspomina dawne dzieje. Pokazując tym samym, że człowiek tak, jak każda istota nie powinien opuszczać swojego domu – w roku 2077 ludzie przenieśli się na księżyc Saturna z powodu napromieniowania Ziemi. Gdy już myślałem, że Tom Cruise się wypalił, a rozgłos o jego przekonaniach religijnych przyćmił umiejętności aktorskie, pojawił się film może nie wybitny ale bardzo dobry. Świetny scenariusz, dobre efekty, po prostu jeden z lepszych filmów s/f ostatnich lat. 7 MIEJSCE: WYWIAD Z WAMPIREM Z czasów, gdy wampiry nie były tylko cukierkowatymi postaciami, a jednocześnie zaczęły pokazywać swoje uczucia. „Wywiad z wampirem” to obraz, do którego, w mojej opinii, żaden z aktorów nie pasuje zbyt dobrze. Szeroka szczęka Pitta dziwnie współgra z jego długimi włosami, Banderas na pierwszy rzut oka wygląda jak hiszpańskie emo, a Cruise niczym wymalowana porcelanowa lalka. Pewnie stąd czający się w każdym kadrze niepokój, który sprowadza na ramiona uczucie wizualnej niewygody. Jednak ponad to wszystko wzbija się Lestat, któremu Tom Cruise nadał perfekcyjnej dynamiki zimnokrwistego socjopaty, który w pełni i bez żadnych skrupułów akceptuje swój nieposkromiony zew krwi. Cruise wciela się tu w rolę demonicznego wampira Lestata i pokazuje wszystkim, którzy uważali, że potrafi grać tylko ładnych chłopców, że ma również pazura. Wyziera z niego dzikość, groza i zuchwałość – razem z Kirsten Dunst kradną każdą scenę, w której występują. MIEJSCE 6: RAIN MAN Niesamowicie poruszający film, w którym głównie króluje Dustin Hoffman, ale Tom Cruise nie ustępuje mu na krok. Fantastyczna ekranowa przemiana i wędrówka w głąb siebie. W końcu jego bohater przemierza drogę od nerwowego ignoranta do dopuszczającego do siebie emocje brata. W tym przypadku doceniam film jako całość, a nie samą kreację aktorską Toma Cruise’a. „Rain Man” to popis Dustina Hoffmana, jednak Tom nie ma się pod żadnym pozorem czego wstydzić. Młody Tom Cruise i wtórujący mu Dustin Hoffman. Kto nie widział niech nawet nie śmie wypowiadać się na temat aktorstwa tej dwójki. Barry Levinson w szczytowej formie. MIEJSCE 5: MAGNOLIA Najlepszy film Paula Thomasa Andersona i najlepsza rola Toma Cruise’a. Anderson nie tylko utrzymał na wodzy wielowątkową konstrukcję, ale także wydobył z Toma całe spektrum emocji korzystając z jego wypracowanego na przestrzeni lat wizerunku. Cruise wciela się tutaj w końcu w kolejną wariację na temat tak lubianej przez niego postaci niedojrzałego lub wręcz antypatycznego, tchórzliwego bohatera który musi zmienić swoje postępowanie pod wpływem otaczających go wydarzeń. Scena tak udana jak fantastyczna sekwencja wywiadu zdarza się być może raz na całą karierę. Może Oscar dla Cruise’a przysłużyłby się kinomanom bardziej niż statuetka dla Caine’a za „Wbrew regułom”. Pierwszy zmobilizowałby się do dalszych aktorskich wyzwań, drugi nie popadł w strumień bliźniaczo podobnych do siebie ról. Najlepszy film Paula Thomasa Andersona, najlepsza kreacja Toma Cruise’a, jeden z najlepszych obrazów jakie dane mi było w życiu zobaczyć. Uwielbiam ten film do tego stopnia, że za każdym razem jak go oglądam mam ciarki na plecach. MIEJSCE 4: NA SKRAJU JUTRA Jedna z najnowszych produkcji Tomka, która po prostu wbiła mnie w ziemię. Uwielbiam taką zabawę czasem à la Dzień świstaka, a tu mamy wszystko umiejscowione w klimatach sci-fi! Nie muszę mówić, że Emily Blunt to czysty miód dla oczu i jej rola tylko umocniła moją ocenę. Błagam, niech nie psują tego sequelem. Kolejny film traktujący o zniszczeniu Ziemi przez rasę obcych. Całe miasta stały się ruinami i legły w gruzach. Tom Cruise staje się żołnierzem zamkniętym w pętli czasu, który może uratować całą ludzkość. W tym przypadku mamy do czynienia z kreowaniem aktora na bohatera bez kolorowego kostiumu. Jest odważny, silny i zdeterminowany. Nie może zabraknąć mu motywacji, kiedy nadzieję pokłada w nim całą ludzkość. Zdaję sobie sprawę z tego, że Tom Cruise miał w karierze lepsze kreacje aktorskie niż w tym filmie, jednak przyjemność jaką czerpałem z oglądania tej produkcji nie mogła zostać przeze mnie pominięta. Jeśli chodzi o ostatnie dokonania w kinie rozrywkowym w ogóle – nie tylko w karierze Toma – to Na skraju jutra zdecydowanie plasuje się u mnie wysoko w rankingu. Pomimo tego, że ostatnie minuty dosyć MIEJSCE 3: TOP GUN Bardzo młody jeszcze Tom Cruise, ale w świetnej formie. (Chyba wolałam jego początki niż szczyt kariery). Myślę, że każdy kinomaniak ten film oglądał, a przynajmniej połowa z nas marzyła później by zasiąść za sterami myśliwca. Do tego filmu wracam myślami często. Tom był tam po prostu magiczny jako pilot o pseudonimie Maverick: to spojrzenie i niezachwiana pewność siebie jego postaci oraz wręcz elektryzujące przyciąganie z Kelly McGillis. Nie dało się również oderwać wzroku od jego rywalizacji z Icemanem (Val Kilmer). I oczywiście ta niezapomniana muzyka… Kolejny kultowy film z lat 80. Rola Mavericka otworzyła Cruise’owi drzwi do wielkiej kariery w Hollywood. Film mojego dzieciństwa. Klasyka lat 80, świetna muzyka (wielokrotnie nagradzana), niezły scenariusz, dobre zdjęcia. Film, którym Tom Cruise otworzył sobie drzwi do wielkiej kariery. Osobiście widziałem kilka razy i nadal go lubię. MIEJSCE 2: OSTATNI SAMURAJ Chyba najlepsza transformacja i kreacja aktora w jego karierze. Bardzo udana praodukcja z bardzo udanymi scenami walki. Świetne ujęcie kultury wschodu. Klasa sama w sobie. To co Edward Zwick pokazał na ekranie w 2003 roku zadziwia mnie przy każdym seansie "Samuraja". Idealne przedstawienie japońskiej kultury, przyjaźni, honoru, miłości… U mnie na tej samej półce co Gladiator czy Braveheart. To film, który osobiście uwielbiam. Cruise zawsze świetnie spisywał się w rolach zagubionych, nie do końca ulepionych charakterów; takich, którzy w wyniku jakieś akcji otwierają oczy i uczą się spoglądać na świat z innej perspektywy. W „Ostatnim samuraju” klimat drogi do oczyszczenia został zrealizowany na mistrzowskim poziomie, a osoba Toma stanowi jeden z fundamentów tej atmosfery. Cruise we wspaniałej roli ambitnego żołnierza, który musi odnaleźć się w świecie innej epoki, rządzącym się zupełnie innymi prawami. Aktor niesamowicie odnalazł się w roli honorowego żołnierza, który z oficera amerykańskiej armii przeobraża się w prawdziwego samuraja. MIEJSCE 1: OCZY SZEROKO ZAMKNIĘTE Uwielbiam ten film i być może dlatego najbardziej zapamiętałam Toma Criuse’a z tej roli. Spokojny i wyważony lekarz, który zatapia się w przerażających obrazach. Jeden z nielicznych filmów z Tomem Cruisem, w którym nie bije z ekranu jego megalomańska osobowość. To zasługa wielkiego reżysera. Jedne z najlepszych thrillerów w historii. Niesamowity klimat tajemniczości i niepokuju, pokazany w iście mistrzowski sposób. Dialogi i przede wszystkim gra aktorska na najwyższym poziomie. Dochodzi do tego obraz pięknej wtedy Nicole Kidman i ciekawa historia ujęta w klimatycznych zdjęciach. Tak przedstawia się zestawienie redakcji FDB. Zapraszamy do komentowania i udziału w ankiecie. WPzSO. 419 187 36 115 430 294 132 277 293

film z nicole kidman krzyżówka