💧 Grzybica Skóry U Kota

Mikroskopijne grzyby potrafią zamienić w udrękę życie zwierząt i ludzi. Nie da się mówić o jednej grzybicy. Za różne jej odmiany odpowiada w sumie około dwustu gatunków grzybów. Najczęściej występujące grzybice u psów, kotów i u ludzi to: Grzybica drobnozarodnikowa, gdzie zmianami chorobowymi objęte są włosy, naskórek, paznokcie. Grzybica strzygąca (trychofitoza), gdzie zmiany chorobowe dotyczą włosów, które ulegają zniszczeniu i ułamaniu, a także zmian skórnych w postaci wyprysków. Grzybica woszczynowa (zwana także skrupieniem woszczynowym), gdzie zmiany skórne przypominają kubeczkowatego kształtu strupy. Za wystąpienie grzybicy drobnozarodnikowej najczęściej odpowiedzialny jest Microsporum canis. Zdarza

Używamy szamponu 2-3 razy w tygodniu, a leczenie może potrwać nawet do 3 miesięcy. W przypadku silnego łuszczenia można zastosować preparaty zawierające w swoim składzie kwas salicylowy (Salicylol) lub mocznik (Cerkożel, Squamax), które normalizują nadmierne rogowacenie naskórka). Grzybica pochwy.

Zmiany skórne u kotów są stosunkowo częstym powodem konsultacji z lekarzem weterynarii. Jedne pojawiają się na brzuchu, a inne na grzbiecie. Jak rozpoznać choroby skóry u kota domowego? Kiedy kocie wylizywanie sierści uznaje się za patologie? Poznaj objawy, zobacz zdjęcia i reaguj, zanim pojawią się zaawansowane problemy szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o chorobach kotów. Choroby skóry u kota domowego Grzybica – problemy skórne w przypadku grzybicy to wyłysienia, którym początkowo nie towarzyszy świąd. Drapanie lub wylizywanie zmienionych obszarów jest skutkiem wtórnych infekcji bakteryjnych. Zdjęcia chorych osobników wskazują, że zwykle pierwsze zmiany pojawiają się w obrębie głowy. Alergie – to jedno z najczęstszych schorzeń kotów! Alergia pojawia się, gdy układ odpornościowy nadmiernie reaguje na obce substancje, czyli alergeny (białka). Nadwrażliwość ta może objawiać się jako katar u kota lub świąd pchle zapalenie skóry – u niektórych kotów ślina pcheł powoduje silny świąd, a kot wylizuje lub wygryza sierść głównie w okolicy nasady ogona oraz ud. U kocich alergików wystarczy jedna pchła, by wywołać znaczące objawy, dlatego bardzo istotna jest ciągła profilaktyka u kota- choroba pasożytnicza (parch), której zmiany lokalizują się przy podstawie ucha, na szyi i karku oraz na łapkach, później stopniowo przechodzą na brzuch i w kierunku odbytu. Świerzb u kota leczy się poprzez podawanie preparatów typu spot-on na kark. Atopowe zapalenie skóry - to nadwrażliwość na ogólnie nieszkodliwy czynnik znajdujący się w środowisku. Świąd może być sezonowy lub niesezonowy. Atopowe zapalenie skóry najczęściej dotyka kotów rasowych i tych o dłuższej sierści. Ropne zapalenie skóry – może być spowodowane infekcją, stanem zapalnym lub rakiem. Odpowiadają za nie bakterie, które normalnie występują na skórze. Najczęstszym objawem jest nadmierne łuszczenie się skóry, szczególnie na grzbiecie i w pobliżu ogona. Na skórze rozwijają się krosty, a nawet skóry – rak skóry u kotów może przybierać różne formy jak wrzody, strupy, krosty i guzy. Mogą być one czarne, brązowe, szare, różowe lub czerwone. W przypadku nowotworów w obrębie nosa możesz zauważyć katar u kota, krwawienia lub trudności w oddychaniu. Koty bardzo dużo czasu poświęcają by pielęgnować swoją sierść. Niestety, czasem robią to zbyt intensywnie. Wylizywanie okolicy brzucha i wyłysienie tej okolicy to częsta reakcja na stres. Takie kocie powtarzające się i przymusowe wylizywanie to zachowanie obsesyjno-kompulsyjne. Podczas takiej czynności uwalniane są w organizmie kota endorfiny, które chwilowo poprawiają nastrój zwierzęcia, co z kolei przyczynia się do uzależnia. Jak diagnozuje się zmiany skórne u kotów domowych? Choroby skóry u kota domowego są bardzo różne, choć ich objawy bywają podobne. Zanim zacznie się leczenie, konieczne jest zatem postawienie właściwej diagnozy. Na przyczynę choroby wskazuje często lokalizacja zmian, ale przypuszczenia powinny zostać potwierdzone badaniami cytologicznymi, biopsją skóry, zeskrobiną oraz zastosowaniem lampy Wooda. Lekarz weterynarii może wykonać także badania włosów, morfologię oraz biochemię, a także testy moczu. W zależności od zleconych badań może minąć kilka dni, zanim pojawią się wyniki. W tym czasie wprowadza się próbne leczenie mające złagodzić objawy, a lekarz weterynarii może ocenić, jak Twój kot reaguje na leki pierwszego wyboru. W celu dokładnej diagnozy oraz wyleczenia zmian skórnych wymagana jest więcej niż jedna wizyta! Problemy tego typu wymagają bowiem długotrwałej terapii, a włosy odrastają nawet kilkanaście tygodni. Polecane karmy weterynaryjne Choroby skóry u kota krok po kroku, a także rodzaje, rozpoznanie, objawy, zdjęcia, leczenie oraz zapobieganie chorobom skórnym u kota Zdarza się, że problemy skórne są wtórną reakcją organizmu na inne choroby ogólnoustrojowe. Przykładowo białaczka lub FIV u kota obniżają ogólną odporność organizmu, co powoduje, że koty łatwiej zarażają się pasożytami lub chorują na grzybicę. Sprawdź także ten artykuł o najczęstszych chorobach u kotów. Zasady pielęgnacji kociej skóry Leczenie oraz profilaktyka chorób kociej skóry w dużej mierze opiera się na prawidłowej pielęgnacji oraz diecie. Sierść kota należy regularnie wyczesywać, bo choć często się myją, potrzebują także naszej pomocy. Zwierzęta krótkowłosym wystarczy chwila szczotkowania lub kąpieli co kilka tygodni, ale koty długowłose lub chore (niemające siły na pielęgnację) potrzebują większej uwagi. Szczotkowanie ogranicza ilość połykanych przez koty włosów, ale wciąż należy pamiętać o preparatach odkłaczających. Ich stosowanie zmniejsza ryzyko tworzenia się kul włosowych (pilobezoarów), które mogą blokować przewód pokarmowy. Pielęgnacji wymagają także kocie uszy! Regularnie należy sprawdzać ich czystość oraz usuwać gromadzący się brud, który jest siedliskiem mikroorganizmów mogących prowadzić do infekcji. Boisz się robić to samodzielnie? Zgłoś się do lekarza weterynarii, który wyczyścić uszy kota oraz zademonstruje Ci, jak należy to zrobić w domu. W diecie kotów domowych nie powinno zabraknąć kwasów omega-3 oraz omega-6 i witamin (np. A i E). Kwasy tłuszczowe mają właściwości przeciwzapalne i mogą złagodzić świąd. Pasożyty zewnętrzne kotów obejmują wspomniane już pchły i świerzbowce (skórne i uszne). W celu zapobiegania inwazji pcheł dostępne są środki w formie wylewek na kark, obroży oraz sprayów. Parch u kota zwalcza się natomiast dopiero po wykryciu świerzbowca w zeskrobinie skóry. Stosuje się wtedy specjalne substancje znajdujące się w preparatach do nakrapiania na kark. Pamiętaj, że niektóre choroby skóry kotów są tak zwanymi zoonozami, co oznacza, że mogą przenosić się na ludzi. Stosuj zatem wszystkie niezbędne zasady higieny i dbaj o profilaktykę przeciwpasożytniczą. Problem może wymagać także wizyty u lekarza weterynarii. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 92,9% czytelników artykuł okazał się być pomocny

Grzybica tego typu nazywana jest pleśniawkami lub kandydozą. Drożdżaki: objawy. Zakażenie drożdżakami dosyć szybko daje objawy, których nie da się pomylić z niczym innym. Jakie? Zależy od zaatakowanego miejsca. Najczęściej mamy do czynienia z wyprzeniami drożdżakowymi, czyli bolesnymi krostkami, rankami, pęcherzykami lub rumieniem.

Choroby skóry u kota w zdecydowanej większości przypadków to niegroźne dolegliwości, które dzięki dobraniu odpowiedniego leczenia można łatwo wyleczyć. Choroby skóry najczęściej objawiają się świądem, zaczerwienieniem, wykwitami, wypryskami, krostkami, strupkami, łuszczeniem się naskórka czy wypadaniem włosa. Skuteczna terapia jest możliwa tylko w przypadku postawienia trafnej diagnozy dlatego, dlatego jeżeli podejrzewasz, że twój kociak może zmagać się z chorobą skóry, koniecznie zasięgnij porady u lekarza weterynarii. Stanowczo odradzamy próby samodzielnego leczenia zwierzaka. Pamiętaj – kuracja pupila domowymi sposobami może doprowadzić do poważnych skutków, w tym nawet do utraty życia kota! Choroby skóry u kota na tle alergicznym Kłopoty ze skórą, okrywą włosową, zewnętrznym przewodem słuchowym, spojówkami czy też śluzówkami mogą być powodowane wieloma czynnikami. W diagnostyce bierze się pod uwagę schorzenia tła alergicznego, zaburzenia hormonalne, choroby przemiany materii, niedobór makro- i mikroelementów, niedobory witaminowe, błędy dietetyczne, choroby pasożytnicze skóry (nużyca, świerzbowiec, pchły i wszy), choroby pasożytnicze (glistnica i tasiemczyca), grzybice i choroby wywoływane przez drożdżaki, choroby tła bakteryjnego oraz procesy nowotworowe. W zależności od rodzaju objawów klinicznych schorzenia, lekarz weterynarii zwykle kieruje czworonoga na badania specjalistyczne. Dopiero na podstawie ich wyników podejmowane jest odpowiednie leczenie. Choroby skóry u kota na tle bakteryjnym W przypadku podejrzenia u kota choroby skóry na tle bakteryjnym czy też grzybiczym należy wykonać dodatkowe badanie mikrobiologiczne (takie jak: wymaz, ewentualnie naskórek, posiew i antybiogram). Po określeniu czynnika chorobotwórczego i zbadaniu wrażliwości na antybiotyki lekarz weterynarii zaleca właściwe postępowanie – zarówno miejscowe, jak i ogólne. Należy przy tym pamiętać, że niektóre schorzenia skóry, np. gronkowce, leczą się bardzo trudno i długo, dając czasami wznowienia procesów chorobowych. W takich przypadkach trzeba zastanowić się nad podniesieniem odporności zwierzęcia, podając mu autoszczepionkę lub inne specyfiki immunostymulujące. Regularnie sprawdzaj stan skóry swojego pupila. Dzięki temu zmiany, które zauważysz, zostaną szybko wykryte, co z kolei zaowocuje krótszym i skuteczniejszym leczeniem. W końcu dobro i zdrowie naszych zwierząt powinno być na pierwszym miejscu.

Grzybice skóry, dermatofitozy – grupa wysoce zaraźliwych chorób zakaźnych zwierząt, w tym również człowieka wywoływana przez mikroskopijne grzyby . Wśród nich wyróżnia się dermatofity – ludzkie, odzwierzęce i rzadziej glebowe – powodujące dermatofitozę, drożdże będące przyczyną drożdżycy oraz grzyby pleśniowe skutkujące pleśnicami. Generalnie zakażenia

Zdrowy kot powinien mieć błyszczącą, przylegającą sierść i zdrową, dobrze nawilżoną skórę bez przebarwień. Wygląd skóry i włosów może często podpowiedzieć nam, że z kotem dzieje się coś niedobrego. Zmiany skórne u kota niekoniecznie świadczą o tym, że proces choroby jest miejscowy. Oprócz chorób dotyczących tylko skóry – zapaleń bakteryjnych, grzybiczych, obecności pasożytów zewnętrznych, wyróżniamy też szereg przypadłości, które mają głębsze podłoże – np. choroby endokrynologiczne. W poniższym artykule opiszę kilka grup chorób, dotyczących skóry u kota i najczęstsze choroby skóry. 1. Jakie są funkcje skóry u kota? 2. Bakteryjne choroby skóry kota 3. Grzybicze choroby skóry kota 4. Zaburzenia skóry wywołane przez pasożyty 5. Zaburzenia skóry wywołane nadwrażliwością 6. Zaburzenia skóry o podłożu autoimmunologicznym 7. Wyłysienia 8. Zaburzenia rogowacenia i zaburzenia łojotokowe 9. Nowotwory 10. Choroby skóry u kota – podsumowanie Jakie są funkcje skóry u kota? W istocie stan skóry, wygląd okrywy włosowej w bardzo dużym stopniu daje nam informacje dotyczące ogólnej kondycji zwierzęcia. A okrywa włosowa sama w sobie pełni dla organizmu bardzo istotne funkcje. Najważniejszą funkcją jest funkcja ochronna – skóra chroni organizm przed szkodliwymi czynnikami, takimi jak drobnoustroje, promieniowanie, substancje toksyczne, uszkodzenia mechaniczne. Kolejna funkcja skóry to funkcja czuciowa: zakończenia nerwowe znajdujące się na skórze pozwalają na przekazywanie informacji. Skóra pełni także istotną rolę termoizolacyjną – dzięki tkance tłuszczowej, która źle przewodzi ciepło. Skóra pełni także rolę wydzielniczą – bierze udział w regulacji gospodarki wodnej w organizmie poprzez gruczoły łojowe i potowe oraz termoregulacyjną. To tylko niektóre z funkcji, jakie wykonuje skóra. Kocie choroby skóry mogą być wywoływane przez wiele różnych czynników. Ze względu na czynnik wywołujący, choroby skóry możemy podzielić na kilka grup. Bakteryjne choroby skóry kota Do bakteryjnych chorób skóry u korów możemy zaliczyć: ropno-urazowe zapalenie skóry (hot spot), bakteryjne zapalenie mieszków włosowych, głębokie ropne zapalenie skóry, ropnie podskórne. Są to choroby skóry wywołane przez bakterie, często mające inną przyczynę pierwotną: ugryzienia pcheł, nadwrażliwość, uraz, kontaktowe zapalenie skóry. Objawy mogą być bardzo różne – często są to zmiany skórne: zaczerwieniania skóry, strupy, silny świąd, czy jak w przypadku ropnia – wyniesiony ponad powierzchnię guzek, wypełniony ropno-krwistą wydzieliną. Czasami dołączają się objawy ogólne w postaci powiększenia węzłów chłonnych, gorączki czy ogólnego gorszego samopoczucia. Niektóre bateryjne choroby skóry kota można leczyć tylko miejscowo – za pomocą szamponów, maści czy leków w sprayu. Często jednak pomocna jest terapia antybiotykowa, która jest długotrwała – czasem wymagane jest podawanie antybiotyków nawet 6-8 tygodni, również tydzień po zniknięciu zmian i objawów. Nigdy nie podawaj kotu leków bez konsultacji u lekarza weterynarii. Grzybicze choroby skóry kota Do grzybiczych chorób skóry, które występują u kotów wymienić można: malasseziozę (u kotów dość rzadko), dermatofitozę (zakażenie łodygi włosa i warstwy rogowej, wywołane przez keratofilne grzyby), zakażenia grzybami saprofitycznymi – np. histoplazmoza czy kryptokokoza. Najczęstsze choroby skóry to dermatofitoza, która pojawia się głównie u młodych i starszych kotów, u osobników z nie do końca dobrze działającym układem odpornościowym. Predysponowane do tej jednostki chorobowej są koty perskie. Objawy dermatofitozy mogą być następujące: świąd minimalny lub łagodny (czasami grzybica może przebiegać bez świądu), zmiany obejmują zwykle obszary koliste, nieregularne z rozszerzającym się wyłysieniem i łuszczeniem. Pozostające włosy mogą wyglądać jak szczecina lub być złamane. Inne objawy choroby skóry u kotów to rumień, grudki, strupy, łojotok. Leczenie skóry u kotów polega na miejscowym stosowaniu leków przeciwgrzybiczych, podawaniu preparatów podnoszących odporność. U kotów wskazane jest także ogólne leczenie grzybicy. Wynika to z ich trybu życia – koty bardzo intensywnie się myją, liżąc swoje futerko, dlatego bardzo szybko roznoszą proces chorobowy na całą sierść i skórę. Zaburzenia skóry wywołane przez pasożyty Problemy ze skórą i choroby skóry u kotów mogą także wywołać pasożyty, takie jak: kleszcze, nużeńce (organizmy, żyjące w mieszkach włosowych u każdego kota, jednak w przypadku spadku odporności czy zachwiania równowagi mogą zbyt intensywnie się namnożyć, powodując objawy chorobowe), świerzbowiec, Chejletieloza (inaczej łupież wędrujący), roztocza uszu, pchły, wszawica i wszołowica. Objawy wyróżniające te najczęstsze choroby skóry mogą być bardzo różne – najczęściej pojawia się silny świąd. Leczenie polega na stosowaniu preparatów przeciwpasożytniczych. Zaburzenia skóry wywołane nadwrażliwością Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS), atopia, czyli nadmierna reakcja organizmu na alergeny znajdujące się w środowisku, nadwrażliwość pokarmowa kotów, nadwrażliwość na ukąszenia komarów, kontaktowe zapalenie skóry. Alergiczne pchle zapalenie skóry (w skrócie APZS) to rodzaj alergii skórnej, która wiąże się z nadwrażliwością psów i kotów na białka, znajdujące się w ślinie pcheł. Podczas ugryzienia przez pchłę, do skóry i naskórka zostaje wprowadzony alergen, który wywołuje nadmierną reakcję ze strony zwierzęcia, najczęściej objawiającą się intensywnym świądem skóry u kotów. Reakcja ta może być tak silna, że wystarczy ugryzienie tylko jednej pchły, aby pojawiły się pierwsze objawy! Zaburzenia skóry o podłożu autoimmunologicznym Grupa chorób, w których organizm kota wytwarza przeciwciała w stosunku do swoich własnych komórek, niszcząc je. Zaliczamy tutaj takie choroby skóry u kotów: pęcherzycę liściastą, pęcherzycę zwykłą, toczeń rumieniowaty, zapalenie naczyń skórnych. Objawy mogą być bardzo różne. Leczenie polega na podawaniu leków immunosupresyjnych, które mają za zadanie hamować nadmierną reakcję obronną organizmu kota. Choroby i ich leczenie często jest dożywotnie i trudne. Wyłysienia To grupa chorób, objawiających się miejscowymi lub uogólnionymi wyłysieniami, często związanymi z układem endokrynologicznym. Do takich chorób u kotów możemy zaliczyć: nadczynność kory nadnerczy, łysienie plackowate, łysienie na tle psychogennym u kotów (łysienie spowodowane nadmiernym, intensywnym wylizywaniem, najczęściej boków ciała, z powodu stresu czy depresji). Zaburzenia rogowacenia i zaburzenia łojotokowe Zaliczyć tutaj możemy łojotokowe zapalenie skóry, trądzik kotów, zapalenie skóry pyska kotów perskich. Trądzik kotów jest często występującym zaburzeniem rogowacenia mieszkowego i przerostu gruczołów łojowych. W trakcie przebiegu choroby na brodzie, dolnej i sporadycznie górnej wardze tworzą się czarne zaskórniki. Jeśli zmiany ulegają wtórnym infekcjom, mogą się rozwijać grudki i krosty, a czasem czyraki oraz zapalenie tkanki łącznej. W przypadkach o ciężkim przebiegu skóra zmieniona chorobowo może być obrzęknięta, pogrubiała, z torbielami i bliznami. Leczenie najczęściej jest tylko miejscowe, czasami jednak konieczna jest ogólna terapia antybiotykowa. Zapalenie skóry pyska kotów perskich jest chorobą o nieznanej etiologii. Czarne, woskowe masy zbierają się wokół oczu, warg lub na brodzie, powodując zmatowienie sierści. Początkowo zmiany i stan skóry nie powodują świądu, jednak, w miarę jak się pogłębiają i rozwija się stan zapalny, może pojawić się świąd. Można obserwować zmiany wysiękowe i rumieniowe na fałdach skórnych pyska, śluzowy wypływ z oczu, zaczerwienienie skóry wokół oczu oraz zapalenie zewnętrznych kanałów słuchowych z czarną, woskową wydzieliną. Nowotwory Skóra jest też dosyć częstym miejscem pojawiania się różnego rodzaju nowotworowych i nienowotworowych guzów. Mogą być to zmiany łagodne lub złośliwe. Przykładem może być rak płaskonabłonkowy (złośliwy nowotwór, stanowiący około 15% guzów skórnych u kotów), łagodne guzy mieszków włosowych, guzy gruczołów łojowych, potowych, włókniakomięsaki, naczyniaki, naczyniakomięsaki, tłuszczaki, tłuszczakomięsaki, guzy komórek tucznych, chłoniak epiteliotropowy, plazmocytoma, histiocytoma, czerniak, brodawki skóry. Przy guzowatych zmianach na skórze możemy pobrać biopsję i wykonać z niej cytologię, żeby określić mniej więcej rodzaj guza. Najczęściej jednak wskazane jest całkowite wycięcie zmiany z odpowiednim marginesem i wysłanie na badanie histopatologiczne. Choroby skóry u kota – podsumowanie Jak widzimy wyżej – istnieje bardzo wiele chorób dotyczących skóry kota. Jeśli zauważymy jakąkolwiek niepokojąca zmianę na skórze naszego pupila – poradźmy się lekarza weterynarii. Czasem przyczyna może być bardzo błaha, jednak zdarza się, że niepozorne zmiany na skórze mogą okazać się czymś bardzo niebezpiecznym. Grzybica skóry owłosionej – najczęściej występuje ona u dzieci, które zaraziły się od rówieśników lub od zwierząt (np. kota). Do jej odmian należy grzybica drobnozarodnikowa powierzchowna objawiająca się licznymi ogniskami złuszczania skóry z jakby równo przystrzyżonymi włosami. Grzybica jest uciążliwą chorobą. Umiejscawia się na okrywie włosowej kola. powodując plackowate łysiny. Jest to choroba odzwierzęca – zoonoza, która przenosi się na człowieka wywołując czerwone plackowate wypryski zwłaszcza na ramionach, gdzie kot był trzymany. Lekarz weterynarii może stwierdzić grzybicę w okrywie włosowej kota dopiero pod specjalną lampą Wooda (wskazane jest pobranie zeskrobmy ze skóry i wyhodowanie kultury). Leczenie jest na ogół proste, ale może być niebezpieczne dla kotek w ciąży. Należy przede wszystkim usunąć wszystkie przybory do czesania kota, wymyć pomieszczenie wodą ze środkiem dezynfekcyjnym, by zniszczyć pozostałe zarodniki grzyba. Mogą one zachować żywotność przez długi okres, Niekiedy występuje też u kotów silna erozja górnej wargi pyszczka. Przyczyna tej choroby skóry nie jest znana. Może być jednak z dobrym skutkiem wyleczona kortizonami. Dobre wyniki daje także zamrożenie chorej tkanki. Inna miejscowa choroba skóry pojawić się może na ogonie reproduktora, gdyż nęka ona przeważnie koty niekastrowane. Powodem jej jest nadprodukcja tłustej wydzieliny z gruczołów mieszczących się u nasady ogona. Regularne mycie tej partii ciała dla usunięcia wydzieliny zapobiegnie infekcji.

Grzybica u kota. Grzybica skórna u kota jest wywoływana przez dermatofity – pasożytnicze mikroskopijne grzyby, które żywią się substancjami zawartymi w komórkach skóry zwierzęcia. Najważniejszym grzybem z tej grupy jest Microsporum canis będący, jak się szacuje, powodem ponad 90% wszystkich dermatofitoz u kotów.

Nazwą dermatofitozy określa się zakażenia skóry i jej wytworów (włosów, pazurów) przez grzyby określane jako dermatofity. Zwierzęta atakowane są przez około 30 gatunków dermatofitów. Za najważniejsze dla zwierząt towarzyszących uważa się grzyby należące do rodzaju Microsporum (szczególnie M. canis, rzadziej M. gypseum) rzadziej przyczyną choroby są grzyby z rodzaju Trichophyton (jak T. mentagrophytes). Dermatofitozy Dermatofitozy należą do chorób szeroko rozpowszechnionych na świecie, a najczęściej notowane są w krajach o gorącym i wilgotnym klimacie. Grzybice powierzchowne chociaż należą do chorób powszechnie znanych, nie są jednak najpowszechniejszymi chorobami skóry i stanowią według literatury światowej jedynie 0,71 do 3,6 % wszystkich przypadków dermatologicznych. Informacje dotyczące tych zakażeń w Polsce oceniają częstotliwość występowania choroby na 4% u psów i ponad 11% w przypadku kotów (spośród wszystkich przypadków dermatologicznych). Do zakażenia dermatofitami dochodzi poprzez kontakt bezpośredni z osobnikami chorymi (poprzez artrospory). Kontakt z zanieczyszczonym zarodnikami środowiskiem wydaje się mieć mniejsze znaczenie. Istotnym elementem w patogenezie choroby jest status immunologiczny gospodarza. Czynnikami predysponującym do rozwoju choroby jest immunosupresja (szczególnie w przypadkach postaci guzowatych jak kerion i pseudomycetoma). Istotne znaczenie w rozwoju zakażenia ma obecność mikrourazów ułatwiających wnikanie zarodników. Pewne rasy wydają się być predysponowane do choroby, u kotów są to koty perskie natomiast w przypadku psów Yorkshire teriery. Dermatofitozy częściej występują również u psów ras pracujących i polujących jak labradory, foxterriery, jack russel teriery, beagle, owczarki niemieckie, niemieckie teriery myśliwskie, psy rasy Groenendael, wyżły niemieckie krótkowłose. Predyspozycja ta prawdopodobnie związana jest z częstsza obecnością mikrourazów, jak również z możliwością kontaktów z założonymi zwierzętami dzikimi. Dermatofitozy należą do chorób o jednych z najbardziej zróżnicowanych obrazów klinicznych. Najczęściej występującymi objawami, które można by określić mianem klasycznych są okrągłe lub owale wyłysienia i przerzedzenia włosa. W miejscach występowania wyłysień skóra jest czerwona, występuje tam nadmierne rogowacenie (łuski), niekiedy grudki i strupy. Do okolic ciała, gdzie zmiany notowane są najczęściej należą: okołooczodołowa, małżowiny uszne, twarz, rzadziej są to kończyny czy brzuch. Dermatofity mogą atakować również pazury prowadząc do różnego typu zaburzeń ich wzrostu i deformacji (onychogryfozy). Wyjątkowo spotykana jest postać krostkowa przypominająca w swoim obrazie klinicznym pęcherzyce liściastą Całkowicie odmiany w obrazie klinicznym mają postacie guzowate dermatofitoz – kerion i pseudomycetoma. W przypadkach tych form powstają zmiany rozrostowe w postaci guzów i guzków. W przypadku postaci kerion guzy i guzki zwykle nie są pokryty włosem, często widoczny jest tam wyraźny rumień. Wielkość guzka może wahać się od 1 do nawet 5 cm, obecne są przetoki, z których po uciśnięciu wydobywa się serowaty wysięk. Guzy te mogą ulegać rozpadowi, co z kolei prowadzi do powstania nadżerek i owrzodzeń. Zwykle powstają pojedyncze wykwity. Miejscem typowym dla rozwoju zmian jest głowa oraz kończyny. Pseudomycetoma to również postać w której występują guzki i guzy, zwykle o wielkości od 0,5 cm do nawet 8 cm. Wykwity obecne są najczęściej na grzbiecie oraz w okolicy podstawy ogona, niekiedy również na kończynach. Guzki te, mogą ulegać owrzodzeniem, mogą też powstawać przetoki z których wypływa serowato-ropny lub krwisty wysięk, notowano również przypadki zajęcia mięśni, a nawet ściany jamy otrzewnowej. U kotów dermatofitozy mogą powodować pokrzywkę barwnikową. Do tej postaci predysponowane są koty ras Sfinks i Devon Rex. Typowe objawy to liczne plamki rumieniowe i barwnikowe na całym ciele zwierzęcia przede wszystkim na brzuchu, klatce piersiowej, bokach ciała. Jak wiele czynników, u kotów dermatofitozy mogą być powodem rozwoju zespołu eozynofilowego (ziarniniaka liniowego, wrzodu eozynofilowego lub płyki eozynofilowej). Dermatofitozy – rozpoznanie Rozpoznanie choroby wymaga wykonania badań dodatkowych, ponieważ objawy mogą jedynie sugerować chorobę, ale nie są bezwzględnie typowe. Jak nadmieniono powyżej, grzybice powierzchowne mogą przybierać ponadto bardzo różnicowany obraz kliniczny. Jako badanie przesiewowe można wykorzystać obecność fluorescencji w świetle lampy Wooda. Fluorescencję w świetle ultrafioletowym wykazują dermatofity z rodzaju Microsporum oraz T. schoenleini. Metoda nie jest w stanie wykluczyć wszystkich przypadków infekcji, ponieważ fluorescencja nie jest widoczna we wczesnych fazach zakażenia. Pojawia się nie wcześniej niż około 5 do 7 dnia od zakażenia. Nawet w przypadku M. canis fluorescencji nie stwierdza się we wszystkich przypadkach – występuje ona u około 30 do nieco ponad 50% izolowanych grzybów. Barwa fluorescencji zakażonych włosów określana jest jako „zielonego jabłuszka”, możliwa jest jednak fluorescencja o barwie żółto zielonej, matowo zielonej lub niebiesko zielonej. W przypadkach postaci guzowatych nie stwierdza się fluorescencji, stąd badanie lampą Wooda w takich przypadkach jest nieprzydatne. Badanie wideodermatoskopowe Badanie wideodermatoskopowe powszechnie stosowane w diagnostyce choroby u ludzi, u zwierząt stosowane jest jak dotychczas jedynie w badaniach naukowych. Przeszkodą w jej rozpowszechnieniu jest wysoki koszt wideodermatoskopów. Technika ta w medycynie weterynaryjnej używa jest od niedawna, typowa jest obecność lekko zakrzywionych włosów określanych jako „włosy o kształcie przecinka”. Najważniejszą i najczęściej stosowną techniką diagnostyczną jest badanie mikroskopowe włosa. Podstawową jej zaletą jest bardzo szybki wynik. W przypadku zakażenia widoczne są zarodniki (artrokonidia) grzybów otaczających włos. We wnętrzu włosa mogą być natomiast widoczne strzępki dermatofitów. Włosy z podejrzeniem dermatofitoz oglądamy pod powiększeniem 100x. Metoda ta nie sprawdza się w przypadku postaci guzowatych choroby. Ponadto w rozpoznaniu można wykorzystać badanie zeskrobiny, której czułość jest zbliżona do badania mikroskopowego włosa. Badanie hodowlane Badanie hodowlane należy do najczulszych metod służących do rozpoznawania zakażeń dermatofitami. Podstawową zaletą metody jest możliwość identyfikacji gatunkowej dermatofita co może ułatwić leczenie. Wadą natomiast jest długi czas oczekiwania na uzyskanie wyniku. Dermatofity hodowane są na podłożu Sabourauda lub tez podłożu DTM (Dermatophyte Test Medium). Badanie PCR Badanie PCR w diagnostyce dermatofitoz stosowane jest od niedawna. Technika ta przydatna jest również w diagnostyce postaci guzowatych. DNA dermatofitów wykrywane jest w wycinkach skóry pobranych metodą biopsji. Postacie guzowate są rozpoznawane poprzez badanie histopatologiczne. W przypadku podejrzenia zmian grzybiczych wykorzystujemy barwienie histochemiczne metodą PAS oraz Gomoriego w modyfikacji Grocotta). Pobierz algorytm rozpoznawania grzybic powierzchownych (dermatofitoz) Dermatofitozy – leczenie Leczenie grzybic powierzchownych może być prowadzone poprzez leczenie miejscowe, leczenie ogólnoustrojowe oraz szczepienia metafilaktyczne. Metody te mogą być również łączone ze sobą. Leczenie miejscowe, stosowane jest u psów, ponieważ u kotów w związku z ich behawiorem preparaty podawane miejscowo są szybko usuwane ze skóry. Dużą skuteczność w leczeniu ma wielosiarczek wapnia (ciecz kalifornijska). Zalecanym roztworem do stosowania u zwierząt jest rozcieńczenie 1:33, (zwykle preparat rozcieńcza się 15 do 60 ml/l). Stosuje się go raz lub dwa razy w tygodniu, czas leczenia wynosi około miesiąca. Wielosiarczek wapnia posiada dodatkowo właściwości keratolityczne co może być użyteczne w przypadkach gdy występuje nadmierne rogowacenie w miejscach występowania zmian. Miejscowo można stosować enilkonazol w stężeniu 0,2%. Zwykle używa się go jeden do dwóch razy w tygodniu (lepsze efekty daje częstsze stosowanie). Do wyleczenia dochodzi po około miesiącu jego stosowania. Ponadto miejscowo można stosować połączenie mikonazolu, ketokonazolu lub terbinafiny z chlorcheksydyną. W przypadku występowania zmian ogniskowych u psów, można stosować leki w postaci maści lub kremów zawierających w swoim składzie clotrimazol, mikonazol, itrakonazol, terbinafinę, enilkonazol. W leczeniu ogólnoustrojowym można zastosować itrakonazol. Lek stosowany jest doustnie w dawkach od 5-10 mg/kg Istnieją różne protokoły jego podawania: podawanie codziennie przez 21 lub 28 dni a następnie w naprzemienne tygodnie. Czas leczenie jest zwykle długi, nawet do czterech miesięcy. Kolejnym lekiem stosowanym ogólnoustrojowo jest ketokonazol. Zalecane dawkowanie leku to 10 mg/kg dziennie przez czas kilku tygodni (zwykle co najmniej 3, zadaniem autorów lek powinien być podawany przez co najmniej miesiąc). Flukonazol podawany jest w dawce 10 mg/kg jeden raz dziennie. Terbinafina w przypadku dermatofitoz stosowana jest w dawkach od 5 do 40 mg/kg Leczenie trwa od 35 do 158 dni. Szczepionki zawierajcie w swoim składzie antygeny dermatofitów mogą być stosowane zarówno w zapobieganiu chorobie jak i w leczeniu jako szczepienia metafilaktyczne (w tym drugim przypadku wskazane jest przed szczepieniem wykonanie identyfikacji gatunkowe grzyba, chociaż w przypadku dermatofitów istniej duże pokrewieństwo antygenowe i szczepionki zawierające antygeny dermatofitów z rodzaju Microsporum powinny być skuteczne w przypadku wszystkich gatunków tego rodzaju). Wymagane jest podanie 2 a niekiedy 3 dawek szczepionki w odstępie 2-3 tygodni Szczepionki, poza leczeniem, w przypadku już obecnych objawów choroby, stosowane są również jako element profilaktyki. Sporo dermatofitów może długo zachowywać zakaźność w środowisku. Wskazane jest odpowiednie postępowanie w celu jego dezynfekcji. Do dezynfekcji można zastosować podchloryn sodu, enilkonazol, monosiarczan potasu oraz nadtlenek wodoru o przyśpieszonym uwalniania. Należy również wspomnieć o aspekcie zootycznym choroby, ponieważ istniej możliwość zakażania się właścicieli od chorych zwierząt. Autor:dr hab. Marcin Szczepanik kryll@ Zdjęcia: Z zasobów autora Zalecane piśmiennictwo Abramo, F., Vercelli, A., & Mancianti, F. Two cases of dermatophytic pseudomycetoma in the dog: an immunohistochemical study. Dermatol. 2001, 12, 203–7. Asawanonda P, Taylor C. R., Wood’s light in dermatology J. of Dermatol. 1999, 38, 801–807 Bergman RL, Medleau L, Hnilica K et al. Dermatophyte granulomas caused by Trichophyton mentagrophytes in a dog. Vet Dermatol 2002; 13: 51– Black SS, Abemethy TE, Tyler JW et al. Intra-abdominal dermatophytic pseudomycetoma in a Persian cat. J Vet Intern Med 2001; 15: 245– Bond R, Pocknell A, Toze C. Pseudomycetoma caused by Microsporum canis in a Persian cat: lack of response to oral terbinafine. J Small Anim Pract 2001; 42: 557– Carlotti DN, Guinot P, Meissonnier E et al. Eradication of feline dermatophytosis in a shelter: a field study. Vet Dermatol 2010; 21: 259– Chang SC, Liao JW, Shyu CL, Hsu WL, Wong ML. Dermatophytic pseudomycetomas in four cats. Vet Dermatol. 2011, 22, 181-7. Chansiripornchai P, Suanpairintr N. Treatment of Microsporumcanis infection in a cat using a fungal vaccine. Thai J Vet Med 2015; 45: 645– Colombo S, Cornegliani L, Vercelli A. Efficacy of itraconazole as a combined continuous/pulse therapy in feline dermatophytosis: preliminary results in nine cases. Vet Dermatol 2001; 12: 347– Colombo S., Scarampella F., Ordeix L., Roccabianca P. Dermatophytosis and papular eosinophilic/mastocytic dermatitis (urticaria pigmentosa-like dermatitis) in three Devon Rex cats. J Feline Med. Surg. 2012, 14, 498-502. Curtis Diagnostic Techniques and Sample Collection Clinical Techniques in Small Animal Practice 2001, 16, 199-206 Dazbrowska I, Dworecka-Kaszak B, Brillowska-Dazbrowska A. The use of a one-step PCR method for the identification of Microsporum canis and Trichophyton mentagrophytes infection of pets. Acta Biochim Pol 2014; 61: 375– Dong C, Angus J, Scarampella F et al. Evaluation of dermoscopy in the diagnosis of naturally occurring dermatophytosis in cats. Vet Dermatol 2016; 27: 275–e65. Draghici A. K. Aspects concerning the diagnosis by direct microscopic examination of the samples in cats Scientia Parasitologica, 2006, 3-4, 85-91 Gross Ihrke P. Walder Affolter Skin diseases of the dog and cat. Clinical and Histopathologic Diagnosis 2005 by Blackwell Science Ltd. Guillot J, Latie L, DevilleMet al. Evaluation of the dermatophyte test medium RapidVet-D. Vet Dermatol 2001; 12: 123– Hill P, Lo A, Eden CA et al. Survey of the prevalence, diagnosis and treatment of dermatological conditions in small animal general practice. Vet Rec 2006; 158: 533– Hnilica KA, Medleau L. Evaluation of topically applied enilconazole for the treatment of dermatophytosis in a Persian cattery. Vet Dermatol 2002; 13: 23– Lund A., DeBoer D. J.: Immunoprophylaxis of Dermatophytosis in Animals. Mycopathologia. 2008, 166, 407–424. Miller RI .Nodular granulomatous fungal skin diseases of cats in the United Kingdom: a retrospective review. Dermatol. 2010, 21,130-5. Moriello A Diagnostic Techniques for Dermatophytosis Clinical Techniques in Small Animal Practice, 2001, 16, 219-224 Moriello K. Feline dermatophytosis aspects pertinent to disease management in single and multiple cat situations. J Feline Med Surg 2014; 16: 419– Moriello KA, Deboer DJ, Volk LM et al. Development of an in vitro, isolated, infected spore testing model for disinfectant testing of Microsporum canis Vet Dermatol 2004; 15: 175–180. Moriello KA, Verbrugge M. Changes in serum chemistry values in shelter cats treated with 21 consecutive days of oral itraconazole for dermatophytosis. Vet Dermatol 2013; 24: 557– Mugnaini L, Nardoni S, Pinto L et al. In vitro and in vivo antifungal activity of some essential oils against feline isolates of Microsporum canis. JMycol Med 2012; 22: 179– Muller A, Guaguere E, Degorce-Rubiales F et al. Dermatophytosis due to Microsporum persicolor: a retrospective study of 16 cases. Can Vet J 2011; 52: 385– Nam H-S, Kim T-Y, Han S-H et al. Evaluation of therapeutic efficacy of medical shampoo containing terbinafine hydrochloride and chlorhexidine in dogs with dermatophytosis complicated with bacterial infection. J Biomed Res 2013; 14: 154– Nardoni S, Franceschi A, Mancianti F. Identification of Microsporum canis from dermatophytic pseudomycetoma in paraffin-embedded veterinary specimens using a common PCR protocol. Mycoses 2007; 50: 215– Newbury S, Moriello K, Verbrugge M et al. Use of lime sulphur and itraconazole to treat shelter cats naturally infected with Microsporum canis in an annex facility: an open field trial. Vet Dermatol 2007; 18: 324– Olender V.: Jakie problemy dermatologiczne dominują w populacji psów i kotów w Polsce? w: Choroby dermatologiczne u psów i kotów w Polsce 2013 red. Pomorska-Handwerker D. Royal Canin. Niepołomice 2013. Scarampella F, Zanna G, Peano A et al. Dermoscopic features in 12 cats with dermatophytosis and in 12 cats with selfinduced alopecia due to other causes: an observational descriptive study. Vet Dermatol 2015; 26: 282-e63. Sparkes A, Robinson A, MacKay A et al. A study of the efficacy of topical and systemic therapy for the treatment of feline Microsporumcanis J FelineMed Surg 2000; 2: 135 142. Thian, Woodgyer Holloway Dysgonic strain of Microsporum canis pseudomycetoma in a Domestic Long-hair cat. Aust. Vet. J. 2008, 86, 324–328. Tostes, R. A. Giuffrida, R.: Dermatophytic pseudomycetoma in felines. Rural [online]. 2003, 33, 363-365. Przejdź do następnej strony

IEpGesG. 21 247 196 421 358 150 51 418 28

grzybica skóry u kota